‘धरहरा ढल्यो त ढल्यो!’

वैशाख १२ को भुइँचालोले धरहरा ढल्यो भन्ने खबर सुन्नेबित्तिकै मूर्तिकार भुवन थापाको मनमा आएको प्रतिक्रिया यस्तै थियो।

 

केही बेरपछि उनले दोस्रो खबर सुने, ‘काष्ठमण्डप पनि ढल्यो रे!’

यसपालि भने मन भरंग भयो। सोचे, त्यत्रो इतिहास बोकेको, एउटै रुखको काठले बनेको मन्दिर त्यसरी ढल्ने खालको त होइन!’

उनलाई तुरुन्तै काष्ठमण्डप पुगिहालौंजस्तो भयो। सकेनन्।

१२ र १३ गते आफ्ना लागि बस्ने पाल मिलाउँदैमा र भूकम्प प्रभावित क्षेत्र चहार्दैमा बित्यो। परकम्प आइरहेकै थियो। कोही तास खेल्न व्यस्त भए, कोही गफ चुट्न। भुवनका हात भने सिर्जनामा जुट्न थाले।

यसपालि सिर्जनाको विषयवस्तु उनकैसामु थियो– भुइँचालो, प्रभावित जीवन।

उनले कपुरको पुरानो काठ रोजे, जुन दाउरा बाल्न मात्र काम लाग्थ्यो। त्यही काठ कुँद्ने क्रममा केही दिनपछि यस्तो आकृति बन्यो, जुन के हो उनलाई नै थाहा छैन।

भुवन दुई तरिकाले मूर्ति बनाउँछन्– कहिले मनमनै स्केच कोरेर मूर्तिमा उतार्छन् त कहिले स्केचबिनै कथाअनुसार बनाउँदै जान्छन्। स्केचबिनै काम गरे पनि उनलाई आफू के बनाइरहेछु भन्ने सधैं हेक्का हुन्छ।यसपालि भने अनौठो भयो।

वैशाख १४ गते पालमुनि मूर्ति बनाउन सुरु गरेका भुवनलाई के आकृति बन्दैछ भन्ने मेलोमेसो थिएन। उनी काठ खोप्दै गए। ठोक्दै गए। अन्तमा योभन्दा अगाडि बढ्दिनँ भनेर मूर्ति थपक्क भुइँमा राखेर केही बेर घोरिइरहे।