मोबाइलको स्क्रिनको उज्यालोले हामीलाई कहिले कहिँ कति अँध्यारोमा पुर्याउँछ भन्ने कुरा ‘झिल्को’ फिल्मले झल्काइदिएको छ। हलमा बत्ती निभेपछि सुरु भएको फिल्म केवल मनोरञ्जनको माध्यम बनेन, जीवनको एउटा सजीव अनुभूति बन्यो।
युवा निर्देशक यादवकुमार भट्टराईद्वारा निर्देशित यो फिल्म डिजिटल युगमा बढ्दो मोबाइल लतको गहिरो चित्रण हो। सामान्य परिवारको कथा मार्फत फिल्मले देखाउँछ—मोबाइलले हाम्रो समाज, परिवार, विशेषगरी बच्चाहरूको मानसिक स्वास्थ्यमा कस्तो असर पार्दैछ।
कथामा देखिएको बालिका भर्चुअल संसारमा यति हराउँछिन् कि उनको वास्तविक सम्बन्धहरू धमिलिन थाल्छन्। यसरी फिल्मले ‘भर्चुअल अटिज्म’ जस्तो गम्भीर विषयलाई जनस्तरसम्म पुर्याउने प्रयास गरेको छ।
अभिनयको कुरा गर्दा, बालकलाकार आयुषी ढकालको भूमिकाले सिंगो फिल्मलाई बोक्न सफल भएको छ। उनका हाउभाउ र आँखामा झल्किएको पीडाले दर्शकलाई झस्काउँछ। अभिभावकको भूमिकामा विशाल पोखरेल र वर्षा सिवाकोटीले पनि सशक्त उपस्थिति देखाएका छन्।
फिल्मको छायांकन दीपक वज्राचार्यको छ, जसले दृश्यलाई यथार्थपरक बनाएका छन्। साउन्ड र सम्पादन पक्ष सशक्त छ, जुन कथाको प्रवाहसँग मेल खान्छ।
यद्यपि, फिल्मको मध्यतिर केही विषयहरू अनावश्यक रूपमा जोडिएको जस्तो देखिन्छ—जसले मूल कथा अलिकति कमजोर बनाउँछ। महिला अधिकारकर्मीको विषय उठाइए पनि त्यसलाई गहिराइ दिन नसकिएको खालको अनुभूति हुन्छ।
फिल्मले डिजिटल युगको सकारात्मक पक्ष समेट्न सकेको छैन भन्ने कुरा पनि उल्लेखनीय छ। सन्तुलित दृष्टिकोणका लागि मोबाइलको उपयोग र सृजनात्मक प्रयोगबारे केही प्रसङ्ग समेटिएको भए अझ प्रभावकारी हुने थियो।
तर, यी केही कमजोरीका बाबजुद पनि फिल्मले आफ्नो मूल उद्देश्य—सचेतना—प्रस्ट रूपमा दिन सफल भएको छ। खासगरी अभिभावक र शिक्षक वर्गका लागि ‘झिल्को’ एउटा अनिवार्य हेर्नुपर्ने फिल्म हो।
फिल्मले हामीलाई सन्देश दिन्छ—मोबाइल अब केवल उपकरण होइन, जीवनको एक हिस्सा बनेको छ। तर त्यसको प्रयोग सन्तुलित नभए, यही उज्यालोले हाम्रो भविष्य जलाई दिन सक्छ ।
दर्शक प्रतिक्रिया
